Autor bada dokumenty osobiste z getta warszawskiego (dzienniki, pamiętniki, listy, zapiski kronikarskie, raporty) pisane tam i wtedy. Podejmuje - po raz pierwszy w takiej skali - analizę tych tekstów z perspektywy literaturoznawczej (przedstawia odmiany gatunkowe, formy i typy dyskursu, strategie opisu i opowiadania, sposoby kreacji podmiotu mówiącego). Rozważania w tej książce wpisują się w ostatecznym rachunku w horyzont hermeneutyczny - próbę odczytania i zrozumienia ocalałych z getta zapisów doświadczenia Holocaustu. Część pierwsza dotyczy specyfiki gatunkowej badanych tekstów, możliwych formuł ich opisu i sposobów ich lektury. Prezentuje też zbiorowy portret autorów oraz charakterystykę czasu i miejsca powstania zapisów, a także rekonstruuje materialną historię samych tekstów - reliktów Zagłady Tę część kończy analiza motywacji pisania i ich kulturowych kontekstów, co prowadzi do postawienia zasadniczych pytań o możliwości i sposoby ekspresji doświadczenia Zagłady. Na część drugą składają się trzy studia. Pierwsze dotyczy dwóch sposobów opowiadania gettowego doświadczenia - osobowego i bezosobowego. Drugie - miejsca i formy opisu w strukturze narracyjnej tekstu (chodzi o takie tematy jak wizerunek postaci, śmierci i trupa). Trzecie studium zajmuje się dyskursem religijnym w ocalałych zapisach z getta warszawskiego (Karol Rotgeber, rabin Szymon Huberban, rabin Kelmisz Klonimus Szapiro).