Książka jest poświęcona prezentacji i analizie specyficznych tendencji metafizycznych, jakie odżyły w pewnych odłamach filozofii francuskiej w latach trzydziestych i sześćdziesiątych XX wieku. Autor na przykładach twórczości pięciu działających w tym okresie filozolów, którzy nie należeli do żadnej wspólnej „szkoły" (Louis Lavelle, Ferdinand Alquie, Jean Wahl, Maurice Merleau-Ponty, Emmanuel Levinas), wykazuje, że specyfikę tej nieklasycznej metafizyki można dostrzec w jej antynaturalistycznym, niesubstancjalistycznym, nieprzedmiotowym, dialektycznym, krytycznym, niesystematycznym i pluralistycznym charakterze. Analizy są poprzedzone obszernym wprowadzeniem, w którym przedstawiono teoretyczne i historyczne inspiracje omawianych zjawisk. Zostały one również opatrzone podsumowaniem, w którym wskazuje się możliwe kierunki oddziaływań tych zjawisk na późniejsze nurty filozofii francuskiej.

Drugie wydanie książki ukazało się w 2014 r. nakładem Wydawnictwa Naukowego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.