Tematem książki jest historiografia polska w okresie pomiędzy powstaniem listopadowym i styczniowym, z uwzględnieniem przeobrażeń, jakim podlegała w tym czasie. Autor celowo posłużył się w tytule swojej pracy określeniem "doba romantyzmu", gdyż gdyż pojęcie "okres międzypowstaniowy" znacznie zawęża funkcjonowanie tego nurtu historiografii, którego początek i koniec zdecydowanie wybiegają poza ramy czasowe określone datami 1831-1863.

Szczegółowe zagadnienia podejmowane przez autora to m.in. analiza warunków rozwoju historiografii i jej infrastruktury, teoretyczne aspekty myśli i nauki historycznej, a także takie obszary zainteresowań historycznych, jak m.in. edytorstwo, oświata i piśmiennictwo, archeologia, historia sztuki, historia prawa. Dużo uwagi autor poświęcił historiografii dziejów powszechnych, ze szczególnym uwzględnieniem koncepcji Joachima Lelewela. Szerzej omówione też zostały koncepcje historii Polski głoszone przez Lelewela i jego kontynuatorów: Jędrzeja Moraczewskiego i Henryka Schmitta, a także koncepcje Adama Mickiewicza.