Czytanie, słuchanie i oglądanie wywiadów dokonywane jest z perspektywy socjologicznej i antropologicznej. Autor rozpoznaje i interpretuje znaczenia, jakie swoim (głównie obozowym) doświadczeniom nadają jego Rozmówcy byli więźniowie obozu. W tej podwójnej hermeneutyce interpretacja świata społecznego (obozowego) budowana jest z interpretacji jego uczestników. Jedna do drugiej stale się odnosi - stąd tak dużo miejsca zajmują narracje więźniarskie. Praca jest propozycją biograficznego spojrzenia na doświadczenie kacetu. Doświadczenia obozowe są bowiem integralną częścią biografii Rozmówców. Dla ich interpretacji ważne jest więc to, kim byli przed obozem i po nim, z jakich społecznych światów tam trafili i w jakich później się znaleźli - ale też to, w jakich społecznych ramach osadzona była ich pamięć tamtych doświadczeń. Autor proponuje swoistą typologię doświadczeń, pamięci, narracji byłych więźniów, niuansując obozową kategorię polskiego więźnia politycznego.
Analizując opowieści byłych więźniów i społeczne konteksty ich konstruowania, autor odbywa wielokrotną podróż, której trasa wiedzie od doświadczenia obozowego przez jego pamięć po autobiograficzną narrację o nim u kresu życia. I z powrotem. Książka jest swoistym raportem z tej podróży.
Punktem wyjścia pracy jest udział autora w międzynarodowym projekcie dokumentacyjno-badawczym oral history poświęconym byłym więźniom obozu koncentracyjnego Mauthausen i jego podobozów (Mauthausen Survivors Documentation Project). Autor nie próbuje jednak rekonstruować historii kacetu za pomocą więźniarskich narracji. Zamiast tego zaprasza raczej czytelnika do podróży w głąb tych opowieści. Analizie tekstów transkrypcji towarzyszy interpretacja zapisów audio oraz wideo. Nie brak też didaskaliów, które przywołują sytuację wywiadu i przybliżają interakcyjny proces tworzenia świadka i jego świadectwa. Lektura oznacza tu więc jednoczesną, równoległą eksplorację wielu symbolicznych znaczeń zawartych w relacjach historii mówionych.