Filozofia matematyki i logiki w Polsce międzywojennej to monografia będąca prezentacją i analizą koncepcji filozoficznych dotyczących matematyki i logiki, formułowanych przez polskich logików, matematyków i filozofów w latach 1918-1939. Był to szczególny okres w historii nauki polskiej - to wtedy powstały i rozwijały się lwowsko-warszawska szkoła filozoficzna i związana z nią warszawska szkoła logiczna oraz polska szkoła matematyczna. Główne pytania, na które autor poszukuje odpowiedzi, koncentrują się wokół kwestii, czy temu burzliwemu i intensywnemu rozwojowi logiki i matematyki towarzyszyła - a jeśli tak, to w jakim stopniu - refleksja filozoficzna. Istotne jest także, czy miała ona - i ewentualnie jaki - wpływ na kierunki prowadzonych zadań i uzyskiwane wyniki. Roman Murawski rozważa poglądy i koncepcje takich uczonych, jak: Wacław Sierpiński, Zygmunt Janiszewski, Hugo Steinhaus, Leon Chwistek, Jan Łukasiewicz, Stanisław Leśniewski, Zygmunt Zawirski, Tadeusz Kotarbiński, Kazimierz Ajdukiewicz, Alfred Tarski, Andrzej Mostowski, Henryk Mehlberg, Jan Śleszyński, Stanisław Zaremba czy Witold Wilkosz. Mówi też o ich poprzednikach: Janie Śniadeckim, Józefie Marii Hoene-Wrońskim, Samuelu Dicksteinie i Edwardzie Stammie. Monografia uzupełnia lukę w polskim piśmiennictwie historyczno-filozoficznym, jednocześnie dopełniając książkę Jana Woleńskiego Filozoficzna szkoła lwowsko-warszawska.