Książka, wpisująca się we wciąż aktualne w dobie „postmedializmu” dyskusje o rozmywaniu się granic sztuk, stawia pytanie o miejsce architektury w nowoczesnych systemach sztuk pięknych i we współczesnych definicjach sztuk wizualnych. Inspiracją dla podjęcia tych rozważań stały się współczesne praktyki artystyczne, w których wyłania się wyraźnie nurt zainteresowania architekturą oraz sposobami architektonicznej reprezentacji.
Współczesne integracje ukazane są na tle dawnych powinowactw, a zwłaszcza na tle osiemnastowiecznej krytyki doktryny ut pictura poesis, nowoczesnych systemów sztuk pięknych, często marginalizujących architekturę, dziewiętnastowiecznego postulatu syntezy sztuk (Gesamtkunstwerk), czy koncepcji integracji sztuk z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku. Zwrot ku architekturze, zauważalny w praktykach artystycznych, zostaje przedstawiony również w odniesieniu do przemieszczeń perspektyw badawczych współczesnej humanistyki. Omówione w książce zagadnienia są analizowane z perspektywy badawczej dyscypliny historii sztuki, która – w ciągu kilku ostatnich dekad – uległa wielu metodologicznym „zwrotom”. Rozważania o współczesnych powinowactwach architektury i sztuk wizualnych, zawarte w prezentowanej książce, stanowią propozycję odnowienia historii sztuki – nie tylko jako współczesnej nauki o obrazie, ale i współczesnej nauki o przestrzeni, ze szczególnym uwzględnieniem architektury jako „sztuki kształtowania przestrzeni”.