Książka przedstawia analizę problemu redukcjonizmu w medycynie z perspektywy filozofii nauki. Wskazuje na umiarkowany antyredukcjonizm jako stanowisko najbardziej wartościowe poznawczo w stosowanych naukach medycznych.
Celem pracy jest również prześledzenie, jak filozoficzne debaty dotyczące wspomnianego zagadnienia łączą się, jawnie lub niejawnie, z praktyczną nauką medyczną - w tym ze szczegółowymi dyrektywami metodologicznymi i z definiowaniem zdrowia. W książce proponuje się rozróżnienie na dwa paradygmaty medycyny: redukcjonistyczny i systemowo-holistyczny, u podstaw których leżą zarówno odmienne, jak i pewne wspólne założenia filozoficzno-metodologiczne.
Wielu filozofów medycyny z rozmaitych przyczyn zdecydowanie odrzuca redukcjonizm. Przyjęta w monografii koncepcja umiarkowanego antyredukcjonizmu oraz różnych paradygmatów w naukach medycznych wiedzie jednak do możliwości łączenia badań prowadzonych według założeń redukcjonizmu z medycyną holistyczno-systemową. Aby taka integracja była możliwa, konieczne jest rozwiązanie problemu relacji międzypoziomowej - związku zdarzeń poziomu molekularnego z poziomem tkankowym, osobowym, społecznym itd. Wydaje się też, że postawa umiarkowanego antyredukcjonizmu pozwala trafnie zdefiniować podstawowy cel medycyny - zdrowie, które okazuje się bardzo trudne do teoretycznego ujęcia jedynie w odniesieniu do założeń redukcjonistów.