Przedmiotem książki jest egzystencjalna myśl duńskiego filozofa Sørena Kierkegaarda rozpatrywana jako pewien szczególny projekt antropologiczny, którego zadanie stanowi próba odpowiedzi na pytanie: co to znaczy stawać się i być chrześcijaninem?
Nie ma wątpliwości, że dzieło Kierkegaarda w swym najgłębszym rdzeniu ma wymiar chrześcijańskiej antropologii egzystencjalnej, w której centrum stoi jednostka jako niepowtarzalny i wyjątkowy byt ludzki, odkrywający swoją prawdę o sobie tylko w wierze, będącej zawsze indywidualną relacją z Bogiem. Główny zabieg interpretacyjny zastosowany w tej książce polega na tym, by odczytać pisma pseudonimowe Kierkegaarda w taki sposób, aby uwidocznić spójną i przemyślaną antropologię zawartą w jego myśli. To, że nie tworzy on żadnego systemu wiedzy, którego celem byłby obiektywny wykład na temat filozoficznie rozumianej istoty człowieka, jest oczywiste, bezdyskusyjne i konieczne do przyjęcia dla każdego, kto chce na poważnie zajmować się jego dziełem. Nie zmienia to jednak faktu, że aby zrealizować swój majeutyczny cel, polegający na zachęceniu czytelnika do pogłębiania własnego życia duchowego, Kierkegaard musiał rozwinąć bardzo spójny sposób myślenia o tym, kim u swych podstaw jest człowiek. Dokonał tym samym daleko idącej konceptualizacji fenomenów ludzkiej duchowości, tworząc bardzo głęboko przemyślaną i świetnie skonstruowaną sieć kategorialną. Z jej pomocą starał się uchwycić sens stawania się i bycia chrześcijaninem w ludzkiej egzystencji oraz tak go przedstawić, by rzeczywiście pobudzić czytelnika do refleksji nad sobą. Prawdziwy chrześcijanin, żyjący zgodnie ze wzorem Pisma Świętego, był dla niego wszak tą właśnie jednostką, która w najgłębszy sposób zaświadcza swoją egzystencją o sensie człowieczeństwa.