Książka stanowi próbę odczytania alternatywnych historii kobiet w pięciu najwybitniejszych powieściach Teodora Parnickiego. Zawarte w niej interpretacje zostały przeprowadzone z wykorzystaniem narzędzi wypracowanych na gruncie literaturoznawstwa, teorii historiografii, szczególnie zaś antropologii kultury i feministycznej krytyki literackiej. Studium ma na celu odsłonięcie innego wymiaru powieściopisarstwa Teodora Parnickiego, ukazanie genderowej wrażliwości autora Nowej Baśni, niejednokrotnie antycypującego w swej twórczości przemiany zachodzące w ponowoczesnej teorii historiografii.

Przedstawione analizy koncentrują się między innymi wokół zagadnień mitologii kobiecości, genealogii matrylineralnej, cielesności w historii oraz problemu płci, traktowanej jako istotny komponent kreowania narracji historycznej. Książka podejmuje również namysł nad relacją łączącą historię, mit i literaturę w powieściach Teodora Parnickiego oraz proponuje spojrzenie na jego twórczość z innej perspektywy, uwzględniającej płeć doświadczenia historycznego, stawiającej w centrum zainteresowania postaci kobiet będących aktywnymi kreatorkami rzeczywistości oraz innych kulturowo i etnicznie, sytuujących się na marginesie Wielkiej Historii.