Książka zawiera szczegółową analizę dwustronnych stosunków dyplomatycznych między polskim dworem królewskim a Portą Osmańską w latach 1500-1572, w powiązaniu z wydarzeniami międzynarodowymi. Uwzględniona została również wewnętrzna sytuacja w Turcji, mająca pośredni lub bezpośredni wpływ na politykę tego państwa wobec Polski. Problematyka mołdawska i węgierska zajmuje w opracowaniu pierwszoplanowe miejsce w związku z ekspansją osmańską na obszarze naddunajskim. Podobnie Chanat Krymski i Tatarzy z Budżaku - jako czynnik stałego zagrożenia południowo-wschodnich kresów Korony i Litwy.

Materiał źródłowy, na którym książka została oparta, pozwolił wykazać, że dyplomacja polska, kierując się racją stanu, dużym wyczuciem rzeczywistości i proporcji sił, a także nie ulegając wojowniczym naciskom ze strony Habsburgów i papiestwa, potrafiła zbudować pokojowe stosunki z groźnym muzułmańskim partnerem. Inna sprawa, że w latach dwudziestych XVI wieku występowały jedynie sporadyczne napięcia natury politycznej między Osmanami i Jagiellonami. Turcja nie dążyła do wojny z Polską, mając w tej epoce inne priorytety: rywalizację z Habsburgami w Europie i z Sefewidami perskimi w Azji.