Polskie kino najczęściej bywa opisywane przez pryzmat rodzimej historii politycznej i społecznej. Celem książki Przeczucie końca jest wykroczenie poza te ramy i spojrzenie na polską kinematografię doby PRLu w odniesieniu do światowych trendów stylistycznych, panujących w tym okresie w sztuce filmowej. Głównym tematem książki jest kino modernistyczne, rozumiane w sposób możliwie szeroki jako część rozległego paradygmatu kulturowo-artystycznego, będącego reakcją na doświadczenie powojennej nowoczesności. Jego przejawy możemy odnaleźć w sposobie realizacji poszczególnych utworów (eksponującym subiektywizm, autorefleksyjność i stronę formalną dzieła), ale także instytucjonalno-ekonomicznych uwarunkowaniach kina artystycznego tego okresu oraz jego pozycji w światowym obiegu treści kulturowych.

Centralne miejsce w książce zajmuje temat późnego modernizmu, definiowanego jako schyłkowa faza opisywanej formacji. Przypadając głównie na lata 70. i 80. XX wieku obejmuje on przede wszystkim późne dzieła takich filmowców jak Tadeusz Konwicki i Wojciech Jerzy Has, jak też filmy debiutujących w tym okresie Andrzeja Żuławskiego, Grzegorza Królikiewicza czy Piotra Szulkina. Cechy właściwe dla filmowego modernizmu w ogóle uzupełniają oni tropy uwidaczniające się w schyłkowym okresie formacji – zainteresowanie tematami przemijania, końca czy apokalipsy oraz manierystyczne z ducha przestylizowanie. Często niedoceniane i niezrozumiane w momencie premiery, stanowią one istotny wkład do światowej kinematografii, świadcząc o transnarodowej wyobraźni polskich twórców późnomodernistycznych, kształtujących własną niepowtarzalną poetykę.