Niniejsza książka składa się z trzech części: pierwszą tworzą trzy rozdziały, kolejną aneksy, ostatnią – bibliografia. Analizę obecności Samuela Becketta w Polsce także podzielono na trzy okresy. Pierwszy z nich, zatytułowany „Beckett i teatr absurdu” obejmuje lata 1952–1989. Nakreślono w nim tło historyczno-społeczne, na którym pojawiły się pierwsze dzieła pisarza i reakcje na nie w postaci esejów, inscenizacji oraz recenzji spektakli. Rozdział drugi, „Beckett oswojony. 1990–2006”, opisuje Becketta obecnego już na stałe w teatrach i w krytyce literackiej oraz przedstawia opinie samego Becketta w sprawie produkcji „niekanonicznych”, a więc niezgodnych z jego zamysłami. Niezwykle interesujący wydaje się tu pewnego rodzaju brak konsekwencji pisarza, stanowiący punkt wyjścia do współczesnych debat o prawach autorskich Becketta na całym świecie. W ostatnim rozdziale, „Beckett przemieniony. 2007–2019”, jest mowa o zaistnieniu nowego spojrzenia na dzieło Becketta oraz o potrzebie twórczego przetwarzania jego utworów za pomocą różnorodnych mediów. Trójdzielne aneksy niniejszej monografii zawierają wykaz polskich inscenizacji (ponad 170 premier), spis dwudziestu czterech utworów muzycznych zainspirowanych tekstami Becketta, a także listę festiwali i seminariów zorganizowanych w Polsce (łącznie 15). Podzielona na pięć części bibliografia zbiera nie tylko spis dzieł Becketta (38 utworów prozą, 31 wydań dramatów, 9 tomów wierszy, 6 esejów krytycznych, 7 publikacji obejmujących przekłady, 9 utworów dla radia i telewizji oraz film) i ich przekłady na język polski (64 przekłady prozy, 42 przekłady dramatów, 15 wierszy, 13 utworów dla radia i telewizji oraz 10 pozostałych), ale także wybór opracowań, biografii i wspomnień stworzonych przez wybitnych znawców Becketta. Obejmuje ponadto obszerny chronologiczny spis polskich publikacji na temat Samuela Becketta.