Najnowsze opery to interesujący materiał badań nad relacjami zachodzącymi między ciałami a technologiami cyfrowymi. Charakteryzuje je otwartość formy, niejednolitość, eksperymentalność oraz wykraczanie poza instytucjonalne ramy tradycyjnie rozumianej sztuki operowej, a także nierzadko spekulowanie na temat przyszłości człowieka i technologii. Pisząc o najnowszych operach, nie można jednak pominąć znaczenia typowych rozwiązań estetycznych i dramaturgicznych, właściwych operze rozumianej jako tradycyjny gatunek, instytucja lub zestaw praktyk kształtujących zachowania jej wykonawców i odbiorców. W trzech głównych częściach książki autorka omawia wszystkie te zagadnienia, zestawiając rozmaite zjawiska artystyczne, społeczne i naukowe, które są analizowane przez specjalistów zajmujących się różnymi obszarami wiedzy. Na konkretne opery spogląda przez pryzmat teorii performatyków, kulturoznawców oraz badaczy technonauki i technokultury.