Wydarzenia maja i czerwca 1968 roku – fala protestów i strajków, która pociągnęła za sobą nawet dziesięć milionów ludzi z różnych klas i warstw społecznych – rozbudziły w społeczeństwie francuskim nadzieje na dokonanie radykalnej zmiany. Zwiastowały ją hasła, które pojawiały się na studenckich i (w mniejszym stopniu) robotniczych sztandarach, takie jak „Cała władza w ręce rad” czy „Trzeba znieść społeczeństwo klasowe”. Rewolucyjny język, dotychczas używany jedynie przez frakcje goszystowskie, stanowiące lewicową opozycję wobec Francuskiej Partii Komunistycznej, pojawił się nagle w centrum publicznej debaty. Przez kilka dni wydawało się, że Francja znajduje się u progu rewolucji.
Goszyści, którym protesty przywróciły podkopaną nieco w pierwszej połowie dekady wiarę w możliwość głębokiego przeobrażenia społeczeństwa francuskiego, podjęli w maju i czerwcu starania, by zaproponować odpowiadający duchowi czasu model rewolucji. Mieścił się on w tradycji marksistowskiej, ale wyrażał idee, które obce były nie tylko systemowi kapitalistycznemu, ale także pozostawały w sprzeczności z podtrzymywanym przez partię komunistyczną modelem stalinowskim. Konieczność rewolucji? Teorie francuskich goszystów w maju i czerwcu 1968 roku to książka, która prowadzi przez zagmatwany labirynt goszystowskich interpretacji, umieszczając je na szerokim tle przemian społeczno-politycznych i ideowych Francji lat 50. i 60. i pokazując, jak zerwanie z dwiema dominującymi dotychczas w społeczeństwie francuskim narracjami (komunistyczną i gaullistowską) pomogło wyrazić Francuzom ich niezadowolenie – a także sformułować nowe żądania dotyczące otaczającej ich rzeczywistości.