Pojęcie prawdopodobieństwa łączymy dzisiaj przede wszystkim ze statystyką. Otrzymujemy różnego rodzaju informacje, ile jest w stanie statystycznie wyprodukować, osiągnąć, stracić przeciętny człowiek, a w związku z tym, jakie jest przeciętne prawdopodobieństwo jego sukcesu czy porażki. Jednak prawdopodobieństwo nie ogranicza się jedynie do matematycznych badań statystycznych, do formalnych rozwiązań logicznych, ale sięga także obszaru mniej wymiernego – wiary czy przekonań. Niniejsza książka poświęcona jest temu drugiemu rodzajowi prawdopodobieństwa, mianowicie antycznemu prawdopodobieństwu retorycznemu, odnoszącemu się do wiary, do zaufania, do przesądów, czasami do pojęcia antytezy prawdy. Dla starożytnych teoretyków sztuki wymowy, prawdopodobieństwo było jednym z ważniejszych instrumentów argumentacyjnych. Pojęcie prawdopodobieństwa występowało już w mowach bohaterów Homeryckich. Posługiwali się nim pierwsi sycylijscy przedstawiciele retoryki, Koraks i Tejzjasz, uchodzący za jego wynalazców. Korzystał z niego także Gorgiasz, który rozkochał Ateńczyków w sztuce wymowy. Antyfont, specjalista od mów w procesach o morderstwa, uznawał prawdopodobieństwo za podstawowy instrument sztuki retorycznej. Zainteresowanie, jakie wzbudzało prawdopodobieństwo wśród greckich teoretyków sztuki wymowy, wynikało z przeświadczenia, że prawda nie zawsze jest wygodna, wiarygodna i nie dla wszystkich przekonująca. Dzisiejsza teoria logomachii przejęła znaczną część antycznych reguł retorycznych, współcześni mówcy korzystają, często nieświadomie z instrumentów wypracowanych już przez retorykę starożytną, a jednym z takich narzędzi jest właśnie prawdopodobieństwo. O tym jak starożytni, a także współcześni adepci retoryki posługują się prawdopodobieństwem, jak wykorzystują je w sztuce agumentacji, traktuje książka „Prawdopodobieństwo w retoryce antycznej”.